مدح و ولادت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام
نسیم عـشق وزیدن گرفت در جان‌ها بهـار نـور رسیـده پس از زمستان‌ها خبر دهید به فـطرس سر آمده تبعـید دوبـاره بـال بـزن بر فـراز میـدان‌ها بگو به مدعـیان کـرم که چاره کـنـند رسـیـده است کـریـم تـمـام دوران‌هـا کسی که ساحل آرامش است و کشتی او گذر کند به سلامت ز هر چه طوفان‌ها کسی که قطرۀ اشک عزای او کافی ست برای چـیدن برگ و بساط شیـطان‌ها همان که طفل دبستان روضه اش باشد مـعـلـم هـمـۀ رهــروان عــرفــان‌هـا در امـتحان «اَلَسْتُ بِربِكمْ » با عـشق گذاشت هستی خود را به پای پیمان‌ها کسی که خـنـدۀ نـوزاد او به تیـر بلا چه اعـتبار رفـیـعی دهد به قـربان‌ها بـه جـایـگـاه غــلام ســیــاه او فــردا چه غبطه‌ها که نخواهند خورد سلطان‌ها بگو به هر که غم دل شکستگی دارد حـسـین آمـده یـعـنی کـلـیـد درمـان‌ها کـلـیدْ واژۀ تـوبه حـسـیـن گـفـتـن شد بـرای حـضـرت آدم برای انـسـان‌ها بـگـو نــبـیِ خــداونـد بــا دلـی آگــاه بـگـو «اَحَبَ حـسیـنا» شده اَحَـب الله |